Jak dziecko niepewnym krokiem
wstępuję w lasu podwoje
zwabiony jego urokiem
podziwiam wnętrza wystroje
brzozy na biało bielone
wyznaczają aleje w głąb lasu
tworząc sklepienie zielone
wielkiego leśnego szałasu
nad nimi lasu włodarze
dębów mocne konary
jakby olbrzymi mocarze
walcząc, wzięli się za bary
opodal wierzba schylona
jak matka nad kołyską
wyciąga długie ramiona
nad źródłem co ku niebu wytrysło
dalej na małej polanie
co po wyrębie powstała
spostrzegłem pasącą się łanię
popędziła w zarośla jak strzała
śpiew ptaków, słychać cichą sonatę
głośne kukułki kukanie
powoduje świadomości utratę
sekretnych marzeń rozbudzanie
choć spacer radością napawa
trzeba też się i smucić
wielu też tu przychodzi
po to by śmieci wyrzucić
wiec zamiast zachwycać się knieją
oddychać czystym powietrzem lasów
bacz byś nie okazał się fleją
dołączając do grona brudasów.
IDOL
