śmieszysz mnie tym finezyjnym
spojrzeniem głupka
zatopionego w moich oczach
rozbawiasz przebiegłym skamleniem
rozanielonego kochanka
myśli o tobie już dawno
przekroczyły linię horyzontu
mierzi też wspomnienie
odznaczające się teraz bylejakością
nadchodzący poranek osacza ciebie
kobiecą przewrotnością
wciąż czujesz pod skórą cynizm
zepsutej laleczki
a ja z rozkoszą
dopijam nas jak poranne esspreso
wezmę cię trzepotem rzęs
sponiewieranych nieprzespaną nocą
ostatnim drżeniem zapomnianej dziewicy
skrytej pomiędzy rozwiązłością a lubieżnością
przekupię zgubną, kobiecą ulotnością
balansującą na krawędzi zmysłów
zwiodę afirmacją twojego ideału
pulsującego wśród martwicy uczuć
a potem z gracją ostatniej kochanki
usiądę naprzeciwko twoich myśli
i bezczelnie zapalę skręta
z wczorajszych wspomnień
milczeniem szukasz odpowiedzi
w spróchniałych koniuszkach palców
nie wiesz że one dawno obumarły
razem z liniami papilarnymi twojego oddechu
szeptem sączysz możliwość poznania
tajemnicy zagryzanych pożądliwie warg
/bowiem kusi czerwienią ten kto nie zna bieli/
a potem bezwiednie kołyszesz ciszę
do taktu melodii starej sukienki
raz dwa trzy
raz dwa trzy
PAS
czemu czekasz na jutro
przecież i tak nic się nie stanie
jak zawsze zaparzysz poranną kawę
szukając we mnie odpowiedzi
na te wciąż niezadane pytania
mówisz że takim jak my
rzeczywistość wystawia rachunek
który opłacony staje się przepustką
do naszego świata
ukrytego pomiędzy piekłem a niebem
powtarzasz że codziennie umieram
bo nie każdemu potrafię dać cząstkę
widoczną tylko tobie
/ bez niej całość nie stanowi takiego uniesienia*/
a moja poezja wciąż krzyczy
wystudiowaną manierą półczłowieka
